وقتی رفتی
آخرین جملمو پشتت گریه کردم
نمیخواستم
بدونی دوست دارم دورت بگردم
.
نمیخواستم
با اشک من
مردد شی
به این رفتن
.
حالا موندم
با این مردم
که دردمامو
نمیفهمن
.
من دیگه طاقت ندارم
آخه عادت ندارم
به‌ گذاشتن یه فنجون روی میز
مث ابر بهارم
تا کجا باید ببارم
از غم زمونه ی بی همه چیز
.
پشت سر تو
حرفای خوبی زده بودم
مهم نبود که
توو چشم مردم بین ما من بده بودم
.
من برات دنیامو دادم بعد رفتنت اینو خودت دیدی
اما یکبار حالمو محض رضای عشقمون نپرسیدی
.
من دیگه طاقت ندارم
آخه عادت ندارم
به‌ گذاشتن یه فنجون روی میز
مث ابر بهارم
تا کجا باید ببارم
از غم زمونه ی بی همه چیز